NEW poem title | wersja robocza


0.0/5 | 0




ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΘΛΙΜΜΕΝΕΣ ΚΑΡΑΜΕΛΕΣ
(12.01.2012)

Χάνει το σώμα τη ψυχή
βαρκούλα βρήκε να πνιγεί
μαζί μα πόσο μόνοι.
Κ όλος ο πόνος
μια στιγμή
αλίμονο που λησμονεί
σαν όλα τα σκοτώνει.


Σε νιότης κενοτάφια μιας θλίψης παραπάνω
απέπνιγες μ αδιάβαστους χρησμούς σου τον σκοπό.
Τραγούδι πήγες κ έκλεψες μιας μέθης των Τσικάνο
κ ευθύς μες τα ερείπια με κοίμισες θεό.


Καθέλκυσες στ αθάνατο την θύμηση ξεχνώντας
πως όσο οι κάβοι σ΄έσφιγγαν σαλπάριζα στεριά.
Επίπονα η τόλμη σου στ αστέρια μετοικώντας
ανέβαινε στην λύτρωση μ Ικάρια φτερά.


Στεγνή στην πλημμυρίδα μου με δρόμων μαύρα χείλη
με έσβηνες σε έρωτες πουτάνας λογικής.
Αγνότητας χρυσάνθεμο παρμένο απ τη Σεβίλλη
στα πόδια σου το άφηνα χωρίς να το δεχτείς.


Με όσων τα αρνούμενα μου άνοιγες ταξίδι
μ αυτών σαν μια κατάφαση σε σήκωσα πανί.
Καράβι το κουφάρι μου στα χέρια σου παιχνίδι
ενέδωσε στο κάλεσμα σαν άφηνε τη γη.


Με αίμα σου μετέλαβε η πλώρα γερασμένη
“el alma de mi Nagia llorando SIEMPRE aqui”.
Κ εσύ ας πέσεις δίπλα μου μωβ βάρκα ξεχασμένη
σαν ψεύτης λάγνος θάνατος που ντύθηκε ζωή.





δ η μ η τ ρ η ς β ρ α ν α ς



HISTORIA tłumaczenia:

 
KOMENTARZE