Szukając ukojenia | wersja robocza

Ten zły wiatr goni przez morze nieprzerwanie
Fale - odpowiedzi na wiatru smaganie
Przy brzegu padają, krusząc się jak ściana
Pękają z hukiem, zostaje tylko piana

Zachód słońca a na nim sylwetka kobiety
Włosy ma rozwiane przez wiatru impety
Spogląda gdzieś w dal, cala zamyślona
Z twarzy nie wyczytasz o czym myśli ona

A tu fala za falą do jej stóp gonią
Omywając je chłodną zielonkawą tonią
Z każdą fala głębiej zostaje w marzeniu
Sama trwa na brzegu w swoim pół-istnieniu

Na wzburzonym morzu nie ma nic na fali
Tylko samotna łódka płynie w oddali
I stado ptaków wiatr wznosi ku niebu
Tysiąc czarnych plamek zatacza krąg w biegu.