Ikona

Wszystko się kiedyś zaczyna
tak jak kończy Stary roczek
na progu już wita
Nowy Roczek, skoczek

tak jak dwanaście miesięcy
w dekadę tworzy się
cztery to miłość jest zimy
narty obecnie duch czasu

powiew to cześć okowy
nadchodzą już ciepłe dni
przyjaciel zaskroniec
już pełza, zgrabnie poważnie

a jego wzrok, jest subtelnością
toastu, na Nowy rok
śpieszmy się, ale powoli
to co zapisane jest w skroni

bo życie w marzeniach się
spełniają, tak jak stokrotka
splendoru, ci którzy płakali
za młodu, radość spogląda

już Wiosny, z rękawa,
skowronki, puściły już bazie
na wierzbie, tak jak ten ratusz
w Krakowie, który jest mocą

dzwonu, chleb, to powszedni
zbawiciel ikony