Wśród winorośli jest przejście.

Moje miejsce.
Mówiłeś, że to tyle,ile zajmuję stopami.
Mówiłeś - świat.
A to tylko przestrzeń
od dłoni do dłoni.
Wystarczyło poczekać do świtu,
nie spłonęłam w promieniach słońca.

Spiralne schody do nieba
spojone nadzieją,
moje tajemne przejście.
Mówiłam - chodź ze mną,
zaufaj mi, znam drogę,
kiedy skończy się zima
i spłyną śniegi,
zdobędziemy świat.
Tyle, ile obejmą nasze dłonie.


Apokalipsa,
a co to takiego ?
Dawno już nie ma świata.

Schody do nieba
obrosły winoroślą.
Nikt się nie domyśli,
choć wciąż jarzy się małe światełko.

Ale mówię ludziom,
że to świetliki.