godziny, rok

Wypełnia się rok.
W mieście zostały najwytrwalsze ptaki o srebrnych oczach. Mróz ścina policzki jakby uderzał albo pieścił.
Mężczyźni przyspieszają kroku, byle szybciej do sielskiego ognia i chleba z białym serem.
Ich kobiety idą za nimi w milczeniu jak w świętej procesji.
Przyjaciel w mieście oddalonym o 900 kilometrów karmi wieczór mieszaniną piwa i tłustej chałwy, codziennie jednakowo.
Kiedyś potrącił sarnę i bał się ją dobić. Nie może tego zapomnieć jak upiornego snu, który raz za razem, zawsze niespodziewanie wraca.
Dzielę adresy w kalendarzu na zbędne i konieczne
przy regularnym tętnie wskazówek zegara.
Czas czołga się naprzód, wbija drzazgi w kolana, nasze kolana.