przy ogniu świec

udaje mi się byś sobą
światło rozszerza perspektywy i źrenice
lekkość ognia równoważy z lekkością duszy

za oknem
przelotne deszcze mieszają się z moim przelotnym spojrzeniem na przyszłość
jak płomień wspinam się to znów chwiejnie opadam
dziś niepokój ubiorę w spokój
porozstawiam po kątach
albo poślę do diabła

rankiem znów wpadnie do mnie na małą czarną
światło dnia
by mnie rozebrać z niekończących się samotnych godzin