NIM ZANIEMÓWI SERCE

NIM ZANIEMÓWI SERCE

Z gęstwin pieszczot przepełni
tak szczodrej ci jeszcze
pod nibylandii Słońcem
anyżowe zbieraj rozkosze
gdy wspaniałomyślnie topnieją
alabastrowych myśli smutki
drobinę strof miłych
wykrzesaj jej wdzięcznie

A nim zaniemówi serce
z miłości nadmiaru
bez poczucia winy
spróbuj zatrzymać czas spełnień
wspomnień o wczoraj zazdrosnych
z istnienia nie wskrzeszaj
strof miłych drobinę
wdzięcznie jej wykrzesaj

I pozwól by cicho na palcach
na przekór grawitacji snu
do miłych miejsc jej najczulszych
powabom imaginacji uległy
zmysłowy szept mógł się snuć
puść wodze fantazji

Potrafisz

Jak drobinę poezji
wykrzesać jej wdzięcznie

⊰Ҝற$⊱…………………………………………………… T☀ruń - 15 stycznia '23