Wołają ... | version: 25.04.2022 22:22

W krzywym zwierciadle
niekochana brzydota i porzucone piękno
schizoidalnie miękko wykrzywione.

Schody jakubowe prowadzą donikąd,
ale wciąż można je zobaczyć
i choć zbryzgane krwią
nakładają się na zieleń traw.

A wszystko rozwleczone w jakiejś czerni
której nikt nie rozumie,
bo miesza się z dźwiękiem,
ale serce go nie rozpoznaje,
nic nie znaczy.

Brakuje ciepła dłoni, dotyku,
który tłumaczy świat...



I gdy nagły świt
wyssie biel
i pociągnie za sobą smugi, żeby stały się jedno,
błyśnie myśl - leć, powiedz im,
że się już nie spotkamy.

... jak odnaleźć w tłumie,
skoro wszyscy są bezimienni...