ziemia doskonała | version: 19.10.2012 12:12

spowita w błękicie nieba
otwieram to znów przymykam oczy
wzrok gubi się w krajobrazie
niezdolnym do ogarnięcia
całego piękna naraz
niebo wznieca łunę na widnokręgu
fale rozkołysanym krokiem suną w moją stronę
niespokojny krzyk mew z wydłużonym echem
wbija się w ucho jak gdyby przypominał o czymś
nie cierpiącym zwłoki
a mimo to wieje spokojem
ciepły wiatr owija wstęgą moje ramiona
przez chwilę wydaje mi się
że to dalszy ciąg dzieciństwa
każdy niemal skrawek znam tu na pamięć
i choć fale wychlustuja do mnie pieniste języki
tu wyląduję
po którymś tam z kolei locie