Zwykły dzień, zwykła noc | wersja: 8.05.2020 19:31

Zimny poranek.
Poduszka twarda dziś i niełaskawa,
stare troski bolą od kości.
Plamą
ciągnie się po podłodze świt.
Troski rozpędzi słodkogorzka kawa
ale słońca nie będzie,
słońce się zagniewało,
ma w oczach łzy.

Ciułacze życia nocą tulą marzenia,
liczą
na lichwiarski procent miłości.
Dla dnia nic już nie zostało.
Trzyma słońce w niewoli - dzień,
by noc
jak kłamliwa kochanka,
jak czarna odległa planeta
chłonęła wszystkie sny.

A zepsute naiwne zegary
zamieniają się w naszyjniki
z gwiazd.
Nie ma bezsennych nocy,
słońce śpi przecież,
strażnik na wszystkie wymiary.
I umarł czas.

Więc trudno tak
uczyć się od nowa
chodzić w niewoli dnia.
Zimny poranek,
ale kawa - słodkogorzka
czeka na ciebie, słońce,
jak ja