kiedy kocha się błękit...

trzeba czasem
odejść od rzeczywistości
zamknąć drzwi
ukryć się w spokoju własnych myśli
lecz nie skreślać zdarzeń
kolorowych ptaków
życia efemeryczności
zanim czas
na zawsze je przekreśli
wybaczyć sobie siebie
światu swój ból i skargi
zobaczyć w lustrze
siłę prawdy pod rzęsami
uwolnić łzy
pokochać drżące wargi
nim usta dojrzeją uśmiechami

trzeba czasem
być tylko dla siebie
by wrócić
z błękitem na niebie...

Teresa "Wolska" Gęsiarz