(Esej) Prolog z epilogiem głupstwa plotą

Nie ukrywała, że obcy w zasadzie ludzie są dla niej lekiem na całe zło. Nie była pewna czy to dobrze, a właściwie wiedziała, że nie najlepiej..... Jednak gdy nie ma obok ciebie nikogo myślała, kto by cię wysłuchał, to fundujesz sobie dostępną terapię, na którą w dodatku cię stać.....
Nie, ona nie chciała żadnych pustych słów, eufemizmów i tym podobnych. Była już dużą dziewczynką i wiedziała co jest dla niej dobre, co złe. Wiedziała także, kto jej druhem, a kto nie... Swoją obecnością pisze marny pamiętnik, którego uparcie ktoś jej próbuje zazdrościć. Śmiech ją często ogarnia, a gdy spogląda w lustro widzi czasem uśmiech, tyle że sardoniczny.
Poznała życie niemal z każdej strony, a jednak została w niej jakaś niewinność. Niewinność, naiwność, jakiś piołun uporu, butwiejące marzenia, których już nawet nie próbuje podnieść. Rozsypują się na samą myśl o tym.
Nie była kryształowa, ale któż jest ? Ma kilka grzechów na dnie duszy. Ty ich nie masz ? Żałowała, ach jak żałowała i spotkała tylko brzęczącą, drwiącą ciszę, stal uczuć. Tak tak, ludzkich. Skrzywdzona nieraz, nie znalazła zrozumienia. Tak bardzo inna od wyobrażeń....
C.d.n. lub nie

Anna M. Kettner