Η θάλασσα του έρωτα

Ο ουρανός ήταν πάντοτε εκεί, μα τα αστέρια μέσα του δεν είχαν εξουσία. Μέσα στο απέραντο γαλάζιο του φιλί, σκόνη γινόντουσαν, πριν απ' τη συνουσία. Η νύχτα ζήλευε το ασημί του φεγγαριού. Μέσα στη θάλασσα, απόχη άπλωνε να το ψαρέψει. Καθώς ερωτευόταν την όμορφη αντανάκλαση, αγνοούσε, πως το φεγγάρι από καιρό, η ίδια είχε μαγέψει. Ένας ναυτικός που ένιωσε τον πόθο της, της υποσχέθηκε στο γυρισμό ψαριά από ασήμι. Εκείνη, για να του δείξει την ευγνωμοσύνη της, ντύθηκε μέρα στο πρώτο του ταξίδι. Δυο γλάροι ερωτοτροπούσανε, επάνω στο κατάρτι της γαλέρας. Μα ο ναυτικός που τη μοναξιά του με αλάτι μέτραγε, δεν έβλεπε τον οργασμό της μέρας. Στο μέσο του πελάγου ένας βράχος ξεπήδησε. Γιγάντιος, δυνατός, δίχως ελεημοσύνη. Με τη γαλέρα άγρια πάλεψε, της έσπασε την πλώρη. Οι γλάροι στη σύγκρουση αναπήδησαν και από τον τρόμο χάσαν τα φτερά τους. Απότομα στη θάλασσα βυθίστηκαν, πριν προλάβουν να χαρούν τον έρωτά τους. Η γαλέρα νερό έμπασε, ρούφηξε πίσω στη θάλασσα όλο το ασήμι, που χε μαζέψει ο ναυτικός, για να το κάνει δώρο στη νύχτα από το πρώτο του ταξίδι. Τότε, η νύχτα γέμισε θυμό κι άπλωσε γύρω βαθύ σκοτάδι. Άφησε μόνο το ναυτικό, πάνω στο βράχο δίχως χάδι. Αν περάσεις ποτέ από τη θάλασσα που τη λένε έρωτα... Αν, περάσεις ποτέ! Μην φανταστείς πως θα βρεις μέλι και μετάξι. Αν περάσεις ποτέ από τη θάλασσα που τη λένε έρωτα... Αν, περάσεις ποτέ! Θα συναντήσεις, έναν βράχο κι έναν ναύτη.