Πεινάς; Τότε πιες!

Σηκώθηκες την ώρα που έπεφτα. Μοιραστήκαμε μια στιγμή... Πίσω από το μαντρότοιχο της αυλής δυο γατάκια βουτούσαν στον κάδο με τα σκουπίδια. Χαμογέλασες, ήσουν πάλι δυνατός. Ένα τσιγάρο, ένας αναπτήρας, ένας δρόμος μπροστά σου. Δεν κοίταξες πίσω. Δεν είχες πια την ανάγκη να το κάνεις. Οι πληγές επουλώθηκαν, η πείνα χόρτασε, τα γόνατα δυνατά, δεν λυγίζουν... Μέσα στον κάδο τα γατάκια μάλωναν για τα αποφάγια... από πάνω τους ένας ουρανός αγριεμένος, γκρίζος, μοχθηρός έτοιμος για τσαμπουκά... τα γατάκια δεν τα φόβιζει ο ουρανός, έτσι κι αλλιώς δεν τον αναγνωρίζουν. Όπως δεν αναγνωρίζουν συναισθήματα, όρια, περιθώρια, χρόνο, εντάσεις, συστάσεις, εκτάσεις, προεκτάσεις, βλήματα, μίγματα, δείγματα, αντίδοτα... πείνα... ω ναι, αυτήν την αναγνωρίζουν, για αυτό βούτηξαν και στον κάδο άλλωστε... τα ζήλεψα τα γατάκια.! Αυτά θα χορτάσουν το στομάχι τους με ότι βρουν στα σκουπίδια και μετά, θα ξεχυθούν πάλι αμέριμνα στους δρόμους... χωρίς φόβους, ενοχές, προτροπές, υποτροπές, υπεκφυγές, λάθη, πάθη, ίσως, μήπως, όχι, ναι, αν, μετά, πριν, γιατί, πως... μόνο πείνα. Πείνα στο στομάχι! Μπήκα στο σπίτι και άνοιξα το ψυγείο, ροδέλες μοτσαρέλα και προσούτο, μμμ, λίγο ψωμί με προζύμι, τέλειο! Το έφαγα σε μιαν ανάσα... πεινούσα τόσο! Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί κι απλώθηκα στον καναπέ μου μα η πείνα δεν είχε καταλαγιάσει, τώρα έμοιαζε περισσότερη... έφερα το ποτήρι στα χείλη και σκέφτηκα πως εγώ δυστυχώς, δεν είμαι γατάκι κι η πείνα μου δεν είναι εντοπισμένη στο στομάχι... τι κρίμα, το προσούτο και η μοτσαρέλα να μην μπορούν να χορτάσουν το μυαλό και την ψυχή μου... πάλι καλά που σε αυτό, βοηθά κάπως το κρασί... μπορεί να μην σταματά την “πείνα”, αλλά τουλάχιστον προσωρινά, σε κάνει να την ξεχνάς! Στην υγειά μας!