Zagwozdki bycia

Zamknęłam oczy duszy
a obraz jego nie znika

Otwieram usta serca
a czucie jego nie uchodzi

Nie będzie nic póki nie ubędzie
nadmiaru z wyobraźni niebezpiecznej

Budowałam szklany dom a
nawet on potrzebował fundamentu

Zamknęłam uszy rozumu
by zmysłom nie mącił

Otwieram stare rany i
udaję że nigdy nic nie czułam