Gówno prawda

Byłam w nadmorskim kurorcie sama a jednak ciągle w tłumie
Nie było nigdzie nic pięknego, ni słońca ni zwierzaka
Choć w koło szumiał dziki las i płynął szorstko górski strumień
Przyjaciel nagle zmienił swe oblicze z wiejskiego dziwaka
Siedziałam na kamieniu, nie myśląc zatraciłam się w swej dumie
Nie mogąc sprostać temu co los mi w sieci niesie
Zalałam łzami twardy kamień, łzy popłyneły rwącym potokiem
Patrzyłam z wyrzutami na to co jest w lesie
Mrugając ciągle mokrym okiem
A to wszystko gówno prawda