Οι ιριδίζουσες σκέψεις μας

0.0/5 | 0


Στα μπαλωμένα μπλουζάκια που καλύπτουν ακόμη τα κύτταρά μας
Στα καπέλα που δεν φορέσαμε όπως θελήσαμε
Στα χαμηλά ταβάνια που μας έκρυψαν το μπλε και ρουφήξαν τη σκέψη μας
Στο μοβ λαμπατέρ που του κρεμάσαμε ανέμελα ένα όνειρο και στέγνωσε
Στις μαύρες κουρτίνες που δεν τολμήσαμε να ανοίξουμε στο κόκκινο
Στα ξύλινα παγκάκια που επάνω τους χαράξαμε ονόματα και φράσεις
πριν πεθάνουν μέσα μας
Στην υπόσχεση που δώσαμε ξέροντας πως δεν θα κρατήσουμε
Στην αλήθεια που δεν τολμήσαμε να παραδεχτούμε
Στο γκράφιτι που ξοδέψαμε στον τοίχο για να δηλώσουμε παρόν σε χρόνο αγύρτη
Στα σφιχτά κορδόνια των σπορτέξ που κρατάνε στη θέση τους τα πόδια μας
για να μην ελευθερωθούν και αλλάξουν κατεύθυνση
Στις μικρές ενοχές που δεν κατάφεραν να μεγαλώσουν μέσα μας γιατί τις πνίξαμε
πριν την εφηβεία τους
Στην αόρατη πόρτα της αγωνίας που μένει πάντα μισάνοιχτη για να
ξαγρυπνά ο νους μας
Στο ασανσέρ της πολυκατοικίας που κάθε μέρα ανεβοκατεβάζει τα θέλω μας
που δεν μπορέσαμε
Στη γειτόνισσα που το απόγευμα ποτίζει τα λουλούδια της
ξεπλένοντας για λίγο την αδιαφορία από τα μάτια μας
Στον άστεγο που μέσα μας ανακουφίζουμε, πριν του προσφέρουμε ένα ευρώ
για την ψυχή μας
Στο λεωφορείο που πέρασε για άλλη μια φορά λίγο πριν φτάσουμε στη στάση μας
Στον φίλο που του υποσχεθήκαμε πολλά μα γρήγορα έγιναν δανεικά οι πράξεις μας
Στα όμορφα σκιρτήματα που ένας Θεός μπαίνει μπροστά και τα βαφτίζει κρίματά μας
Στις δημιουργίες που παίρνουν σχήμα, χρώμα, φως και γίνονται οι αδυναμίες μας
Στα σφιχτά χείλη που δεν πρόδωσαν και μάτωσαν για να προλάβουν τη θυσία μας
Στη φωτιά που κυλά εντός μας για να έχει ο αγέρας πνοή
Στη φωτιά που κυλά εντός μας για να έχει ο αγέρας πνοή
Μην σταματάς τη φωτιά... μην στεγνώσεις γυμνός στα άδικα χέρια τους
Οι ιριδίζουσες σκέψεις μας δεν χωράνε στα χέρια τους....



 
KOMENTARZE