spowiedź jawnogrzesznicy

od dna wysokością obcasów
sięgając czołem zenitu
łapię zgniły oddech

odkrywaną na nowo kobiecość
gryzmolę mrokiem zamkniętym w kałamarzu
na wycieraczce dudni sumienie

kroczę po kruchej czerwonej linii
między przyklejonym uśmiechem do blasku
a wygniecionym przyzwyczajeniem