każdego roku

tak trudno odnaleźć ścieżkę
mgłą spowitą gęsto
oszronione łzy nanizane nićmi
babiego lata jak perły lśnią dopóki
wiatr je w konchę pozamyka

nim zastygnę od środka oparta lekko
chwytając słońce dłońmi
ogrzeję suchy liść

od zmysłów odejdę
ulicą Bezradną zatopioną w złocie
chwila niby umarła ale jeszcze żywa
prowadzi nad Styks

jeszcze tylko podam rękę Persefonie