Weksle wolności

Jeśli zapomnisz, że tylko do ciebie należy jutro
życie straci barwy. Klucz wiolinowy nie pasuje już
do skarbnicy mądrości. A jeśli z koszykiem
na pragnienia wyruszysz na banicję drwiąc

Ty zobligowana tańcząc ze śmiercią
milczysz przetapiając sztaby złota
w Słowo, pocisk artyleryjski
Celujesz nim i trafiasz w swoich bliskich

bo chciałbyś odnaleźć ślad zaginiony i hipotetyczny.
Zapomnij o cierpieniach, które zadałeś.
Zapomnij o cierpieniach, które tobie zadano.
Ukrzyżujesz ciszę i niech już zabiją dzwony,

bo żył jak szmata ale umarł jak król
pociągając za powrozy w theatrum mundi
Twoje nałogi: wariactwo i powaga
Jeśliś wyprawa, to tylko do istoty słowa

Rozbijesz się na wiatrakach
natchnioną czytając literaturę, robotnico słowa
więzi mnie woła ciała, a szklane domy
będą jedynym azylem