Santo subito

Wybaczamy i prosimy o wybaczenie.
Niech stąpi duch twój i plecie kosze.
Puszczamy zegary, krzywimy wyraz twarzy
i zatrzymujemy atomy.
Wtrąć się w mój wiersz, ugnieć formę pracy u poety.
Wytrąć mnie z wagi i gramatury słów zadbanych,
pojednaj odosobnione dusze, tych samych dróg -
dłonie skazane na czekanie, usta na dotykanie, serce na oddanie,
gdy Gustaw digimorfuje w Konrada,
gdy Gustaw digimorfuje w Konrada,
a płonące żyrafy należą do
kreacji z epoki dramy.

Wybaczamy i prosimy o wybaczenie!
Nie nazywamy nic i nazywamy wszystko -
uiszczając wpłatę na potrzeby wieczności.
Mam w sobie wszystkie zawody Nieba.

Wybaczamy i prosimy o wybaczenie?
Kiedy duch żyje w nas, duch nami śni
pilnuje Prawdy, biegu nocy i dni.

To wiatr zmian, złudzenie rysowane krą,
kiedy jesteś blisko i kiedy nie ma cię tysiące mil bądź kilometrów, bądź stóp.
Niech stąpi duch twój i odnowi oblicze mego serca,
boć bez ciebie jest ono na wygnaniu i poza układem wszelkiej logiki,
gdyż tylko w niezbadanych równaniach miłości wszystkie logiczne przyczyny.
Choć wszędzie źle mi z tobą i bez ciebie też mi źle
i tylko to ocalało, co już nie jest moje.

Gdy Gustaw digimorfuje w Konrada
czuję, że i myślę Boże mój, Boże, czyje to łzy zamieniły się w kamienie?
I dlaczego nikt na nie nie czeka! I nikt na nie nie czeka!
I ktoś na nie nie czeka!
W obliczu kultury i kary, w obliczu kultu za urząd myśli czystej,
czegoś takiego nie widziałem, nie słyszałem, nie dotknąłem.
Wybaczamy i prosimy o wybaczenie,
a na drugie imię mi żal i rozgoryczenie.

Wybaczamy i prosimy o wybaczenie,
wszystkich razem i każdego z osobna!

Wybaczamy i to natychmiast,
zadłużamy się w słowie i to natychmiast świętym.
Bo jeśli jutro istnieje prosimy o przebaczenie wyłącznie wczoraj!