Pieśń zmysłów

Gdy jego palce
odsuwały z mojej twarzy
zbłąkany kosmyk
uśmiech wypływał ze mnie
sam jakby znał drogę

To było tak
jakby wiatr
rozgarniał ostatnią chmurę
odsłaniając dwa słońca
schowane w jego czułych oczach

I nagle pojęłam
że to co najdrobniejsze
ma w sobie głębię katedr
i potrafi śpiewać
ciszej niż modlitwa

A jego gesty
rozsiewały miłość
jakby świat
wciąż można było
zasiać od nowa