Nowy brzeg

Zmieniłam ziemi puls -
jakby pod moimi stopami
przesunęły się płyty czasu.

Wypiłam z ciemności światło,
żeby zrozumieć własny cień,
a kiedy gwiazdy pękły mi w dłoniach,
zrozumiałam, że trzeba pozwolić im odejść.

Patos...
skruszony o żeber brzeg,
spadał na ziemię ciężarem niepotrzebnych słów,
a ja - niby niepoprawny cieśla własnej duszy -
składałam arkę z poszarpanych przeżyć.

Półwiecze odkładało się
jak kurz na półkach pamięci,
więc zdmuchiwałam je oddechem,
szukając w sobie miejsca dla utraconego.

A kiedy Charon poprosił o monety,
wyciągnęłam garść starych historii,
niechybnie nie do przejścia
i wrzuciłam je w jego dłoń, jak zbędny ciężar.

Dziś palę stos z liter,
które ciążyły mi bardziej niż milczenie.
W ogniu rozpadają się na światło,
a ja - wreszcie lżejsza -
uczę się od nowa mówić do siebie...



Wiersz/odpowiedź/- inspirowany utworem @Maksymilian Tchoń :)