Ismael

Nadto rzekł do niej anioł Pański: Oto poczęłaś i urodzisz syna, i nazwiesz go Ismael, bo Pan usłyszał o niedoli twojej. Będzie to człowiek dziki, ręka jego będzie przeciwko wszystkim, a ręka wszystkich będzie przeciwko niemu, i będzie nastawał na wszystkich pobratymców swoich.



Wychodziłem ostatni i gasiłem światło
w urzędzie, który płonął dotąd jasną gwiazdą
w tym grudniowym mieście. I nagle tak pusto
pod niebem, jakbyś zajrzał w zmatowiałe lustro:
wielka, srebrna łyżka starych gwiazdozbiorów
i życia – tego życia – skrzętny monokolor,
który nie ulegnie zmianie, wytrąceniu
w szlachetniejsze trwanie. Tylko dzięki niemu
masz jednak to wszystko – ten upadek losu,
wieczór nazbyt prędki i cudowny sposób,
żeby go zamienić w coś godnego płaczu
ścian, gdy zgasisz światło, i nikt nie zobaczy
modlitw, które leżą w świątynnych ruinach,
słów - których brakuje, dni - których ubywa,
które – zanim spojrzysz – są niepoliczone
jak gwiazdy, jak potomstwo, w niepojętym Słowie
biorąc swój początek, a koniec – gdy zgasisz
światło, i zostawisz Cztery Ściany Płaczu.