Romeo is bleeding | version: 12.08.2011 11:24

Η Κατερίνα είχε ανοίξει την τσάντα μου ψάχνοντας για αναπτήρα κι είχε βρει μαζί του κι ένα από τα τετράδια που έχω για να γράφω στο δρόμο, στο λεωφορείο ή στο άλσος.

Με το δεξί μου χέρι τεντωμένο και το αριστερό να χαϊδεύει τον τοίχο, έψαχνα την πόρτα της τουαλέτας.

Ο Τομ Γουέιτς τραγουδούσε το “How’s it gonna end” κι ένας εσπρέσο δεν θα ήταν αρκετός.

Χρειαζόμουν ένα ζεστό μπάνιο μα με είχε προλάβει η Κατερίνα.

Άναψα το τσιγάρο μου και στάθηκα δίπλα της να ξυριστώ.

«Ξύπνησες μωρό μου»; με ρώτησε πίσω από την κουρτίνα.

«Ναι, μόλις ήπια και την τελευταία γουλιά», απάντησα.

Επιστρέψαμε στο σαλόνι με ακόμη ένα καφέ και τον Γουέιτς να τραγουδά το “God’s away on business”.
Καθάριζα την πίπα που έχω για να καπνίζω σοκολάτα όση ώρα η Κατερίνα με τα πόδια πάνω στον καναπέ και κρυμμένη πίσω από το τετράδιο κάπνιζε από την δική της πίπα κι έστελνε τον καπνό στο ταβάνι.

«Δεν μπορείς να γράψεις μια ερωτική ιστορία», είπε σαν να μην διαπραγματευόταν.

«Ναι…». Που εννοούσα… «Δεν θέλω να το συζητήσουμε». Αλλά αυτό το “ναι” ήταν κι η σπίθα που άναψε το φυτίλι.

«Όχι… σου μιλώ ειλικρινά. Μην μ ε αποφεύγεις. Δεν μπορείς να γράψεις μια ερωτική ιστορία», συνέχισε.

«Καλά….», απάντησα με απόγνωση κι αυτογνωσία.

«Γιατί πιστεύω πως δεν είσαι ερωτικός». Το πρώτο της συμπέρασμα και κατηγορία.

«Δεν είμαι ερωτικός». Ομολόγησα με την ελπίδα να πειστεί και να βάλει την τελεία και την παύλα.

«Δεν είσαι… πως το λένε ρε παιδί μου… .ρομαντικός» . Τεκμηρίωνε την άποψη της.

«Οι ρομαντικοί γράφουν ερωτικές ιστορίες». Χωρίς ίχνος σαρκασμού ή διαφοροποίησης.

«Ανδρέα όλες σου οι ιστορίες είναι από μαλακίες. Κάποιες έχεις κάνει, άλλες έχεις δει κι αρκετές έχεις φανταστεί. Όσο κι έψαξα, πουθενά δεν βρήκα στο τετράδια σου , έστω μια ερωτική ιστορία. Μόνο μεθύσια ,ξύλο , ανωμαλίες και γαμήσι της μιας νύχτας». Είχε διαβάσει πολλά.

«Δεν περίμενα να σε απογοητεύσω. Αύριο θα γράψω μια ερωτική ιστορία». Και μέσα μου φώναζα “έχεις δίκιο, ας αλλάξουμε συζήτηση”.

«Με κοροϊδεύεις. Σου μιλώ σοβαρά και με κοροϊδεύεις». Παραπονέθηκε.

«Εντάξει λοιπόν. Πες μου, τι θες να ακούσεις; Πως δεν μπορώ να γράψω μια ερωτική ιστορία; Το συμφωνήσαμε αυτό». Η φωνή μου είχε ανέβει τέσσερις τόνους ψηλότερα.

«Μην αρπάζεσαι. Σου εξηγώ μόνο, για ποίον λόγο δεν μπορείς». Ελάχιστα φοβισμένη.

«Κατερίνα δεν υπάρχει “γιατί”… Δεν είναι παραγγελία». Εξήγησα με την φωνή χαμηλωμένη στην ένταση της στιγμής.

«Όπως παραγγέλνεις όνειρα, παρήγγειλε και μια ερωτική ιστορία. Να την δεις στον ύπνο σου και να την γράψεις όσο καλύτερα την θυμάσαι». Πρότεινε .

«Με κοροϊδεύεις. Ήταν η σειρά σου». Κατάλαβα.

«Έχεις αναρωτηθεί γιατί δεν έχεις γράψει καμία ερωτική ιστορία»; Με χροιά στην φωνή που θα ταίριαζε σε μαμά.

«Όχι», σαν αντιδραστικός γιός.

«Γιατί είσαι ένα εγωιστικό κτήνος, που δεν αγάπησε , δεν αγαπήθηκε και δεν θα αγαπήσει ποτέ. Καίγεσαι μόνο για το σήμερα. Το αύριο δεν το περιμένεις. Κοιτάς το ρολόι και το παράθυρο μόλις ο ήλιος πέσει. Κι ελέγχεις αν έχεις τσιγάρα, αν έχεις ποτά κι αν έχεις μια ιστορία να γράψεις όταν δεν έχεις μια γυναίκα στο κρεβάτι να σε περιμένει». Με μια ανάσα.

«Τελείωσες»; κοιτώντας την ευθεία μες στα μάτια.

«… παραδέξου πως δεν μπορείς να αγαπήσεις. Ούτε εμένα. Δεν με έχεις κρατήσει πότε από το χέρι. Είτε εδώ, είτε στο δρόμο. Δεν με ζηλεύεις. Είχα επινοήσει έναν “θαυμαστή- φάντασμα”, και τον ρόλο είχα δώσει σε ένα φίλο μου από το κομμωτήριο. Να παίρνει τηλέφωνο και να στέλνει λουλούδια κάθε τόσο». Συμπέραινε κι ομολογούσε.

«Αυτά τα κάνουν τα γυναικάκια…». Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Μπορούσε ένας κομμωτής να προσποιηθεί τον ερωτευμένο και δεν μπορούσα εγώ;

«Κι αν όπως σε είχα απειλήσει, ερχόμουν μαζί του στο “Quava” , που τα έπινες με τους φίλους σου»; Δεύτερη απόπειρα να με πιάσει από το αυτί.

«Γιατί παριστάνεις το πρόβλημα; Γιατί προσωποποιείς το πρόβλημα»; Έπρεπε κάτι να πω.

«Υπάρχει πρόβλημα και θέλω να το δεις. Μην με κοιτάς. Κοίτα σε σένα. Αν είχες έστω μια ρανίδα από έρωτα μέσα σου, θα αποτυπωνόταν σε κάποιο σου γραπτό». Υπερασπίστηκε.

«Δεν γράφω. Δεν είμαι γραφιάς. Περιγράφω. Γράφω όσα δεν θέλω να ξεχάσω. Κάποτε είχα μνήμη ελέφαντα. Σήμερα αν δεν γράψω αυτό που γίνετε , θα το θυμάμαι διαφορετικά αύριο. Περιγράφω». Εξήγησα.

«Και δεν συμβαίνει τίποτα ερωτικό»; Δεν το πίστευε.

«Μην επιμένεις τόσο στο ερωτικό. Αν ξεκινούσα, θα έμοιαζα με πενηντάρι μπάρμαν που κρατά την τελευταία λέξη του πελάτη για να διηγηθεί μια φανταστική ερωτική ιστορία. Ίση σε ηλικία με το ακριβό ουίσκι που θα κεράσει για χάπι εντ». Δικαιολογήθηκα.

«Αυτός είναι πραγματικός»; Ήλπιζε κι ετοίμαζε την επόμενη παγίδα.

«Αυτός. Οι ιστορίες του, δεν είναι». Ξεχώρισα.

«Γιατί δεν παραδειγματίζεσαι από αυτόν; Έστω να τον αντιγράψεις». Και σήκωσε το “γάντι”.

«Είμαι άχρηστος για ψεύτης. Κι αν πω το πρώτο ψέμα, πρέπει να σκαρφιστώ ακόμα ένα για να το συμμαζέψω. Κι άλλο μετά». Είναι αλήθεια.

«Γράψε μια ερωτική ιστορία για μένα». Επιτέθηκε.

«Δεν είμαι γραφιάς». Απέκρουσα.

«Αγάπησε για πρώτη φορά και γράψε». Με την γνώση , πως για μένα , το ένα αναιρεί το άλλο.

«Δεν μπορώ». Δεν μπορούσα.

«Να αγαπήσεις ή να γράψεις για έρωτα»; Ακόμα μια πληρωμένη ερώτηση.

«Το ίδιο δεν είναι…»; Ακόμα μια υπεκφυγή.

«Σ’αγαπώ…». Είπε.

«Με τόσο εκβιασμό…»; Την πρόσβαλα.

«Όχι . Λάθος κατάλαβες άκαρδε. Δεν είπα το «σ’αγαπώ» σαν ζητιάνα. Μην τρομάζεις. Δεν είπα «σ’αγαπώ» περιμένοντας το δικό σου «κι εγώ». Σ’αγαπώ και δεν περιμένω τίποτα. Σ’αγαπώ κι ας είσαι ανάπηρος…». Τελεία και παύλα.