[M]ind [S]ex

Τον τελευταίο καιρό τα πρωινά ξυπνάω και τη βρίσκω καθισμένη δίπλα μου, στην άκρη του κρεβατιού μου. Μου δίνει ένα χαμόγελο σαν χλευασμό και ξεκινά τα παιχνίδια της. Τελευταία έχει μάθει νέα κολπάκια· δεν ξέρω ποιος της τα 'μαθε. Με πιάνει απ' τα πόδια, τα κρατά τόσο δυνατά που δεν μπορώ να τα κουνήσω καν. Μα που τη βρίσκει τέτοια δύναμη, σαν να έκλεψε τη δική μου. Μετά ανεβαίνει προς τα πάνω. Στη μέση, στα χέρια, στους αγκώνες, στις παλάμες στα δάκτυλά μου. Τα τυλίγει με μια μαύρη γλώσσα και τα κρατά λυσσασμένα. Είναι μαρτύριο, αργό, βασανιστικό, κάθε πρωί και χειρότερο. Εγώ σφίγγω τα δόντια μου για να ξεφύγω. Δίνω μάχες. Κλαίω. Κουνάω το κεφάλι μου αριστερά δεξιά, της γνέφω, της φωνάζω σιωπηλά πως δε μ' αρέσει το παιχνίδι της. Δε μου αξίζει. Μα κείνη εκεί, πάντα δίπλα μου. Δε μ' ένιωσε ποτέ της. Μετά σέρνεται με τα χείλη της να ακουμπάνε στο λαιμό μου πάνω από τα μαύρα σημάδια που κάποτε άφησαν οι δραπέτες και μου ψιθυρίζει στο αυτί, πάντα με μια γλυκιά ειρωνεία. «Δεν τέλειωσα ακόμα μαζί σου, σου έχω κι άλλα, πολλά. Δε μου ξεφεύγεις. Είσαι δικός μου. Μ' ακούς; Δικός μου. Για πάντα.»
Έχεις δει τα μάτια της; Στάζουν αίματα. Εγώ έμαθα να τα κοιτάω και να σφίγγω την καρδιά μου. «Άλλη μια μέρα» λέω και σκύβω το κεφάλι· σκέφτομαι το ρολόι, είναι ΔΙΚΟ μου!
Όχι, δε θέλω ποτέ να δεις αυτά τα μάτια. Μου αρκεί η τόλμη κάποιων. Τρόμαξαν και έφυγαν μακριά.