Symbiotyczny taniec

Tańczymy -
my, dzieci ziemi -
w rytmie liści,
które wiedzą więcej,
niż kiedykolwiek przyznamy.

Oddychamy sobą wzajemnie:
drzewa karmią nas tlenem,
a my ich wdzięcznością,
czasem cichym dotykiem dłoni
na chropowatej korze.

Zwierzęta idą obok
bez słów,
ale w pełnej zgodzie serc.
Ich spojrzenia uczą,
że życie nie jest własnością,
lecz współistnieniem.

Jesteśmy nicią
w ogromnym gobelinie istnienia,
przędzy nie da się oddzielić:
każda kropla,
każde pióro,
każdy oddech
ma znaczenie, więc

tańczmy dalej
w symfonii żywiołów,
z pokorą wobec tego,
co większe.

Bo życie -
to symbiotyczny taniec,
w którym każdy krok
jest darem.