Σταγονες κόκκινο κρασι...

Όταν φυσάει νομίζω πως ακούω την φωνή σου,
σπαράζεις και φωνάζεις το όνομα μου.
Και όταν σε τρικυμίες εγκλωβίζομαι,
δεν ακούω παρά τον χτύπο της καρδιά σου.
Κι όταν η γης τρέμει και ωρύεται,
τα χέρια σου γύρω από την μέση μου νιώθω…

Κι είναι οι στάλες βροχής
τα δάκρυα σου στο μάγουλο μου που με σημαδεύουν.
Κι είναι η κραυγή σου που με οδηγεί σε σένα
σε λαβύρινθους φωτιάς, σε υπόγεια στενά, σε λασπωμένα μονοπάτια…

Όταν οι κόκκοι άμμου κυλούν ανάμεσα στα δάχτυλα
μετρώ τους αιώνες μακριά σου…
Και λυγίζει ο χρόνος και σπάει σε τόσες δα στιγμές.
Τόσο δα διαμαντάκια που αντανακλούν το χρώμα των ματιών σου.
Κι εγώ τυφλώνομαι,
σ’ ένα σκοτάδι που έχει την μορφή σου…
Υπνωτισμένη έρχομαι σε σένα.


Μάτια κενά, ο νους μεθυσμένος,
η πίστη μου ν’ αφήνει την τελευταία της πνοή στο στόμα σου...
Σεμνά σαν μαυροντυμένη παράνοια έρχομαι,
άκου τα βήματα μου στην σιωπή της νύχτας,
άκου την καμπάνα πως θρηνεί.
Έρχομαι σαν αρχαία προφητεία.
Σαν πρόσφυγας που δεν γνώρισε πατρίδα.
Σαν ορφανό που δεν γνώρισε μυρωδιά μάνας.
Σε σένα έρχομαι με μια ετοιμοθάνατη ελπίδα.