DALEKO… DALEKO

DALEKO… DALEKO

Tam daleko… daleko od nas
trwa bezsennie inny czas
jakby wzgardził ludzki świat
pełga złudnie w cieniu Ziemi
świtem w swym świecie odwrotnym
o z żelaza sercu smętnym
zabłąkanym w niebios mgłach

Nefrytowy królik tkwi
w srebrnej Zatoce Tęcz
powolny przypełzł spokojnie
przez odcienie popieli
aż ugrzązł w pejzażu ekstatycznym
księżycowych pustkowi
znieruchomiał i tak trwać będzie
czekając na impuls z ciepłej Ziemi
ojców najjaśniejszych

Nie dane mu jest powrócić
i nigdy nie dane mu będzie
by ptak na nim przysiadł ni trzmiel
pokuta to za nieswój grzech
u brzegu Morza Spokoju
gdzie wchód z wolna płynie ku północy
li północ od wschodu
może odżyje ujrzawszy człowieka

⊰Ҝற$⊱……………………………………………………………… Toruń - 9 lutego '22