Οι μαύρες κουρτίνες μου

Χρώματα, χρώματα, χρώματα, παντού χρώματα. Μα εγώ δέθηκα με το μαύρο. Αντανακλάσεις σκιών σε φυλλωσιές, σε τοίχους, πίσω από γερμένα βλέμματα… Κόκκινο, πορτοκαλί, πράσινο. Κίτρινο, θαλασσί, φούξια κι εγώ κρατώ μια μαύρη σημαία. Κοίτα πόσο όμορφα την κουνάω! Κοίτα πως ανεμίζει πάνω από την θλίψη μου, πως καμαρώνει για τις άστοχες στιγμές μου. Πόσο περίτεχνα καλύπτει όλα τα χρώματα. Τόσα χρώματα κι εδώ μόνο μαύρο…
Στη γειτονιά της ειρωνείας νοίκιασα το πιο ωραίο σπίτι. Έβαλα μέσα τα ακριβότερα μαύρα έπιπλα κι έπειτα έριξα στα παράθυρα τις μαύρες μου κουρτίνες.
Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αγαπάς τα χρώματα κι εκείνα να μην σου ταιριάζουν;
Στη γειτονιά της ειρωνείας κάθε απόγευμα, εγώ και τα χρώματα παίζουμε κρυφτό κι όταν έρθει η ώρα του καφέ, απλά σταματάμε το τρεχαλητό και καθόμαστε στις κουνιστές πολυθρόνες. Πάντα αντικριστά. Την ώρα του καφέ, ποτέ δεν κρυβόμαστε.
Μα όταν κατεβάσουμε την τελευταία γουλιά από το μαύρο ζουμί, αφήνουμε τα μαύρα φλιτζανάκια στο πάτωμα κι αρχίζουμε πάλι το παιχνίδι μας.
Εγώ πάντα τα φυλάω. Ένα, δύο τρία, πέντε δέκα, είκοσι, πενήντα, εκατό, φτου και βγαίνω…
Τα χρώματα βρίσκουν τις καλύτερες κρυψώνες του σπιτιού και εγώ δυσκολεύομαι να τα βρω. Κι όταν τα βρίσκω δεν προλαβαίνω να τα ακουμπήσω. Τρέχουν σαν τον άνεμο στον μαύρο τοίχο μου, φωνάζουν φτου ελευθερία κι έπειτα διαλύονται μπρος στα μάτια μου.
Κι εγώ μένω ολομόναχη στο μέσο της κάμαράς μου να κοιτώ τις μαύρες κουρτίνες
Στη γειτονιά της ειρωνείας έχω νοικιάσει το πιο όμορφο σπίτι. Συγκατοικώ με τις μαύρες κουρτίνες μου και κάθε απόγευμα πίνω καφέ με τα χρώματα. Τα χρώματα όμως δεν τα φόρεσα ποτέ. Τους αρέσει ο καφές μου, μα δεν τους αρέσω εγώ. Προτιμούν να παίζουν κρυφτό μαζί μου κι έπειτα να χάνονται.
Η αλήθεια είναι πως τα χρώματα έχουν αρχίσει να με εκνευρίζουν τελευταία.
Αύριο, λέω να κρύψω τις κουνιστές πολυθρόνες στην αποθήκη, να μην φτιάξω καφέ και να κατεβάσω τη μπάλα από τη σοφίτα.
Αν έρθουν τα χρώματα, θα τους πω να καθίσουν στο πάτωμα, θα τους σερβίρω κρύο τσάι και θα τους πω να παίξουμε βόλεϊ. Φοβάμαι όμως πως δεν θα τους αρέσει το σκηνικό και θα φύγουν γρήγορα.
Καλύτερα! Βαρέθηκα να μετράω μέχρι το εκατό. Βαρέθηκα να κυνηγάω τα χρώματα…
Μάλλον, θα βολευτώ με τις μαύρες κουρτίνες!
Στη γειτονιά της ειρωνείας, έχω νοικιάσει το πιο όμορφο σπίτι. Έχω κρεμάσει στα παράθυρα του τις ωραιότερες μαύρες κουρτίνες και κάθε απόγευμα κάθομαι στη μαύρη κουνιστή πολυθρόνα μου κι απολαμβάνω το ζεστό μαύρο καφέ μου…
Ν.Κ.