Dialog

Ona

Cóż mam ci rzec chłopaku wycięty z gazety?
Rześ w łóżku kochankiem doskonałym?
Tracę przytomość a w ustach miodu przaśnego smak.

On

A cóż i ja mam odpowiedzieć?
Bez ciebie jam w smutku zatopiony.
Jak żałobnik idący na końcu konduktu.
Niekompletny obraz z puzzli ułożony, a tyś jego ostatnim fragmentem. Bez ciebie nie mam ochoty na świat. Jestem niepełny, jak niedopita wódki butelka.

Ona

Trzymam w ręku klepsydrę.
Nasz czas płynie pod prąd.
Wspomnienie ostatniej nocy, przejmuje rolę cyferblatu.
Przez szpary w mokrych chodnikach,
spoglądamy na siebie z perspektywy klepsydry,
próbując odwrócić pustynie naszych tęsknot.
A wtedy noce bywają bezsenne, kiedy piasek przesypuje się z oka do oka przy każdym dotknięciu.

On

Pozwól się kochać! Wniknąć w siebie jak...
Nie odwracaj klepsydry. Zatrzymajmy czas.
Dotknij mnie. Czujesz? To nasiono, które kiełkuje w tobie, we mnie, w nas.

Ona

Czym jesteś, a może kim?
Rodzisz się nagle, wypełzasz
z mojej wątłej sylwetki.
Sylwetki człowieka zmęczonego sobą.

On

Rodzi się w nas nowe życie.
A ty?
Ty, kiedyś sercu memu droga.
Co robisz? Kapitulujesz i składasz broń.
Czy to możliwe?

Ona

Najprawdopodobniej, chociaż
niepewność drąży kanały
pod napiętą skórą, niczym wredny kornik.

On

Kim jesteś, że starasz się rozpłynąć
w (nie)bycie?
Buntujesz się przeciwko
utartym normom społecznym!
Organizujesz rebelię

Ona

Ty...
Wnikasz w pokłady integralności z moim ciałem,

która kiedyś była(może wciąż jest?)esencją egzystencjalności.
Teoretyczny zbieg okoliczności naszego (nie)poznania

On

Przypomina to latawiec zbiegły dziecku
w najmniej oczekiwanym momencie. Jakby przymusem,
na wydłużony czas przydatności do (spo)życia.

Ona

Dlaczego wciąż próbujesz stłumić we mnie gniew?
Zakładasz odważniki mające ściągnąć mnie w dół.
Twój plan zrzucenia mnie w przepaść spełza na niczym.
Grawitacja pokonana przez chęć bycia nikim Cieniu mego istnienia

Jeśli spróbujesz mnie dotknąć, wiedz, że nie odpowiadam za skutki