Radość*

W cierpieniu doznałem radości,
W boleści poznałem swą duszę,
Z rozpaczy utkałem swe włości
I słońca pożółkłą różę.

Ta radość jest zimnym porankiem,
Orkanu gorącym oddechem,
Zielonych potoków wiankiem,
Mej duszy najsłodszym grzechem.

Jak kochać, to nieustannie –
Ku niebu ja ślę błaganie,
A ono ulewą płacze.

Nie gonią mnie stare dzieje,
Ta mądrość już nie istnieje...
Człowiekiem jest bóg rozpaczy.

-------------------------------------------------------------------
*Jest to wolne tłumaczenie wiersza José Hierro (1922 – 2002) - hiszpańskiego poety „pokolenia lat pięćdziesiątych”, zrobione specjalnie dla wortalu Moja Przestrzeń Kultury.

Tekst oryginalny w języku hiszpańskim:

Alegría

Llegué por el dolor a la alegría.
Supe por el dolor que el alma existe.
Por el dolor, allá en mi reino triste,
un misterioso sol amanecía.

Era la alegría la mañana fría
y el viento loco y cálido que embiste.
(Alma que verdes primaveras viste
maravillosamente se rompía.)

Así la siento más. Al cielo apunto
y me responde cuando le pregunto
con dolor tras dolor para mi herida.

Y mientras se ilumina mi cabeza
ruego por el que he sido en la tristeza
a las divinidades de la vida.

1953