Od M do ść

Otwarte na kosmos M, stojące jednocześnie mocno na dwóch nogach.
I łączące niebo z ziemią, wyprostowane dumnie, godnie, niebojące się.
Ł niezwykłe bo to L płynące, które jest masztem łodzi, potrafiącej przepłynąć każdy ocean, każdą rzeczkę, Ł z wiosełkiem, z taką ludzką, przydatną cechą, że zawsze jest jakieś rozwiązanie, pomoc.
O doskonałe i absolutne, które jest pełnią, całością, wystarczalnością, taką pewnością, że nie potrzeba nic więcej ani mniej, jest wspaniale, jest to O pełne przestrzeni, oddechu, O jak ziemia, jak dwoje przytulonych do siebie ludzi, jak brzuch, w którym mieszka płód.
ŚĆ nierozłączne, zawsze razem, dopełniające się skrzydłami i frunące. Wyjątkowość.