Życie jest jak podróż...

czerwone światło do mnie mruga

semafor jeszcze opuszczony
przede mną podróż bardzo długa
tam gdzie świata cztery strony

od wschodu do zachodu
od północy do południa
byle stąd uciec byle jak najdalej
zawsze przed siebie i do przodu

wypełniona smutkami studnia
na zawsze w słońcu i niepogodzie
została samotna w ogrodzie
obrośnie mchem zapomnienia

czekam na pordzewiałym torze
biała para spod kół już bucha
może wiersz jeszcze jeden ułożę
o tym jak złe sny zostają w tyle

na stacji nie ma żywego ducha
Muzo moja nektaru mi dziś nalej
odrobina słodyczy choć na chwilę
pozdrowienia poślę starym listom

wszystkie pocałunki tam są zapisane
niebawem pojadę i tu nie zostanę
aby poszukać dobra chociaż cienia

pociągu życia jestem maszynistą