Kra

Kra

Rozbiegły się we mnie cienie,
zacząłem proces rozpadu,
oddzieram siebie od siebie
na skraju siebie, pomału.

Dezintegruję się w nurcie
rzeki płynącej gdzieś w ciemność,
jej fale miękkie i krucze,
lód ścina wodę nade mną.

Łopoczą wspomnień chorągwie
jak czarne żagle poblakłe,
by postrzępione na koniec
dać w niebo ponieść się z wiatrem.

Skręcone w wirach otchłani
obrazy, mdleją naokół,
dryfuję w mroku, aż cały
gasnąc, rozpuszczam się w spokój.