Milczenie ma przyszłość...

Czasem trzeba i potrzebą jest pomilczeć
słowa zamienić w bezdźwięczność
zastanowić się od pierwszego wersu
gdzie jestem – byłem – a może będę
dzień rozprasował szarość na niebie
opada deszczem – przynosząc ciepło
nie jest łatwo coś stworzyć
kiedy w całości złych i dobrych chwili
przemierza samotność z doskwierającym smutkiem
podobnie jak z miłością
czuję się ją pod skórą  - wewnętrznie
lub szuka – znajdując lub nie
czasem milczę jak milczące bywają sny
gdy przeskok z nocy w dzień
to niewidoczny kwark w krainie Morfeusza
dający odpocząć myślą
czasem milczę bo milczenie ma przyszłość
lepiej ugryźć się w język
a jak mówić to
przepraszam – dziękuję – proszę
lub asertywnie nie nie dziękuję postoję
zapytać gdy zgubi się drogę by długo nie błądzić
czasem milczę i milknę odrzucony
w milczeniu tworząc niewidzialne myśli
twierdząc że dobrze żyć i uczuć się
od świata – życia – czterech pór przemijania
wiedząc i czując że serce potrafi kochać
tęsknić – martwić – śmiać się w sobie
większość ma sens lub jest bezsensem
więc milczę i marzę szukając kompromisu
dogadując się życiem będąc wciąż zakochany...