Στο τέλος του δρόμου

Μαράθηκε η λέξη στο στόμα. Έκαψε τα χείλη ο θάνατος.
Πριν το αντίο. Πριν τη συγνώμη, οι κουρτίνες του πένθους έπεσαν.
Κάρφωσα έναν κόκκινο σταυρό πάνω στην πόρτα.
Υπενθύμιση!
Εδώ, ήταν το σπίτι των λεπρών.
Όχι δεν φταίνε οι μαργαρίτες για τα πέταλά τους. Για τα ξεφλουδισμένα σ’ αγαπώ.
Όχι, δεν φταίει ο άνεμος για όλα τα κλεμμένα θαύματα.
Απλά, κουράστηκε η σκέψη δίχως αγκαλιά.
Κάτω από ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι καρποφόρησα ζωή.
Κάτω από ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι τη θανάτωσα.
Σσσς! μη μιλάς στα χελιδόνια. Φεύγουν, κάθε τέλος Σεπτέμβρη

Ν. Κ.