gonitwa kulawych koni

kres łaski w (nie)łasce
kres wszelkiej drogi
z którą było mi (nie)po drodze

dym z cygara przybrał postać
oka boga (nie)bogów
i mruga do mnie
jakby chciało mnie zaprosić w głąb
siebie

w telewizji puszczają stare szlagiery
zmieniam kanał
kolejny wąż
i jeszcze jeden
i kolejny
próbują mnie dopaść

wyłączam to cholerne pudło
węże schowały się w kanałach
cisza

gapię się w biały sufit
ludziom czasem odpierdala
od gapienia się w białą plamę
na której od czasu do czasu
pojawia się pająk
jakby chciał sprawdzić czy jeszcze żyjesz


a jeśli walnąłeś w ramki
prędzej czy później
pająk owinie cię swoją siecią

kolejne oko na dnie pustej butelki
patrzy na mnie złowieszczo
wieszczy pustynię na dnie DNA

świat bez miłości
bez tej cholernej tęsknoty
jest tylko złudzeniem
martwym i cuchnącym truchłem

męczą mnie te zawody
ten wyścig z samym sobą
ta gonitwa kulawych koni
ale na tę chwilę to jedyny sport jaki uprawiam