human fly

schowałem miłość pod parkietem
w obawie że zniknie
i zniknęła

na chwilę

wyrzuciłem kilku przyjaciół ze swojego życia
chociaż ich kochałem
musiałem

trzymałem za rękę staruszków
w obawie że przejdą sami na drugą stronę

płakałem za nimi
wiedząc że…

pokładałem wiarę w miłość dozgonną
myliłem się
uwielbiałem ludzi którzy mnie ranili
zawiodłem tych
którzy we mnie wierzyli

ileż to godzin spoglądałem na swoją gębę
w potrzaskanym lustrze
próbując zgadnąć kim jestem
chciałem skończyć

ze sobą

ileż to razy w imię mniejszego zła
kłamałem
a kiedy mówiłem prawdę
łzy płynęły strumieniem

grałem swoje role
niczym aktor ze spalonego teatru
wierzyłem tym którzy kłamali
przestałem ufać sobie

przykleiłem uśmiech do twarzy
chociaż nie umiem się śmiać
na zawołanie

ileż to razy odwagi zabrakło
aby powiedzieć kocham
tęsknię
pragnę
nie radzę sobie bez Ciebie

kiedy miałem krzyczeć
milczałem
nie mówiłem co myślę
żeby….

udawałem że jest mi dobrze
że jestem tym samym Trenkiem
jakim mnie widzą
chociaż prawda jest odmienna od rzeczywistości


ileż to śmiesznych(na pozór)żartów
opowiedziałem moim przyjaciołom
tylko po to aby dojrzeć uśmiech

pisałem opowiadania z happy endem
wiedząc że taki nie istnieje
wszystko po to by dać im nadzieję

ileż to razy myliłem sny z rzeczywistością
przechodząc na Dark Side of the Moon
po jego ciemnej stronie zwijam się w embrion
licząc na powtórne narodziny

ileż to razy upadłem gębą w błoto
podnosiłem się i szedłem dalej
wiele razy dzwoniłem do tych
których nie miałem ochoty widzieć

ileż to razy motorniczy
zamykał mi drzwi przed nosem
wiele razy wołałem imię ojca
gdy śniłem koszmary
ale on nie przyszedł

dlatego powiadam wam
nie zakładajcie mi pęt waszych wyobrażeń
jak powinienem żyć
nie narzucajcie mi swoich debilnych zasad
nie oczekujcie że się zmienię

jestem wciąż taki jakim postrzega mnie Budda
nigdy wami nie będę
czy oderwiesz się od ziemi
mając stopy przywiązane do drzewa?

P.S. Jeśli zrzucicie mnie z dachu….wiedzcie, że uwielbiam latanie….