lont

siedzę na balkonie mojego dużego pokoju
uważnie śledzę kroki
steranej życiem kobiety

ma na sobie rozciągniętą koszulkę
z kilkoma plamami po kawie
w ustach znalezionego na śmietniku peta

krótką spódniczkę
przydeptane sandały
i naszyjnik z jarzębiny

piersi falują w rytm coraz wolniej
stawianych kroków
za nią idzie strasznie brudny pies

-Fąfel...idziesz?

Fąfel…
ma kobiecina fantazję

biorę kolejny łyk wody
a ona ogląda swoje obgryzione i brudne paznokcie
wyciąga z torebki kawałek bułki i rzuca białemu gołębiowi

gołębie to inteligentne ptaki
chociaż mają dwa zwoje więcej od kury
siedzę nad nimi i zastanawiam się

nad życiem
sobą
psem i gołębiem

wczoraj zgoliłem miesięczną brodę

czekam ze stoickim spokojem
aż kobiecina się potknie
albo zawróci

czekam na coś poetycko symfonicznego
onirycznego
nieoczekiwanego

kobietę zaczepia menel
znam go z widzenia
zawsze stoi w tym samym miejscu

znudzony sobą
mną
psem i gołębiem

-mam flaszkę...idziemy do mnie?
-spierdalaj! od dziś nie piję!
-odbiło ci kobieto?

pies rzuca mu się do kostek
menel kuśtykając odchodzi
a ona spokojnie idzie do swoich czterech ścian

staruszka przechodzi pod balkonem
pcha przed sobą rozklekotany wózek z supermarketu
a w nim chleb
masło
i woda święcona

ona już wie że to jej ostatnie lato

gdzieś w oddali pociąg toczy się przez stary most
Alpy wciąż rosną
a samochody mkną po autostradach

może właśnie w tej chwili
jakiś nawiedzony pachołek diabła
konstruuje bombę atomową
która wysadzi nas razem z Księżycem

na nieznanej nikomu stacji
gdzieś między Jupiterem a Saturnem
może…

ale póki co Studzienna jest tam gdzie zawsze była
Beti wciąż mnie kocha
a ja piszę ten wiersz

sterana życiem kobieta znika za horyzontem
jutrzejszych zda(e)rzeń
pies położy się obok

a ja znowu siedzę na balkonie sam
i obserwuję lot białego gołębia
bomba gotowa do odpalenia

problem w tym że lont jest za każdym razem
zbyt krótki