Smutna commedi danll’arte

Wpadamy na siebie

po latach klasycznej rozłąki

ona uśmiecha się do mnie

ja odpowiadam z grzeczności

trochę niepewnie jakby niechcący



Ona nieśmiało rozpoczyna rozmowę

ja szperam pospiesznie w głowie

pokrytej szczeciną siwych włosów

Zaczepnie pyta czy jej nie poznaje

-eureka to moja dawna miłość z lat, gdy

nieśmiało zakwitały pierwsze kasztany



Mówi że prawie niewiele się zmieniłem

ja z pamięci bez nut serwuję jej starą piosenkę

z dawnych młodzieńczych podrywów

niczym kołem ratunkowym posiłkuję się zaproszeniem

do wypicia wspólnej lampki wina i kawy

ona nieśmiało wymawia się swymi wnukami



Lustrujemy siebie wnikliwym spojrzeniem

ja widzę dystyngowaną miłą starszą panią

ona pana o przygarbionej sylwetce w sweterku

Z lamusa pamięci nieśmiało wystaje rąbek

dawnego pogodnego dziewczęcego uśmiechu

i skrawki szarmanckich chłopięcych gestów



Z pozoru nic się w nas nie zmienia, tylko

okrutna prawda burzy nasze złudzenia,

bo tamtych postaci sprzed lat już nie ma

pozostają martwe jak stare zasuszone liście



Żywe pozostały tylko wspomnienia