Krzyk

Zamieni nas w krzyk

zamieni

ten co się rozejdzie po kościach
co jak pył, proch marudny
przesypie te wieki

tak w myśl, tak w popłochu goni
do wątłych ramion dociska
od spojrzeń zgubionych odwraca

na myśl samą
wszystkie słowa zgubię
wszystkie co tobie daruję
zwątpienia.

To tylko złość

tak każe pamiętać
rozdrapać
przelewać jak krew
przez puste niemądre naczynia

przecież nic się nie stało

to tylko milczenie
to dłonie tylko to palce
wszystko co tak czas
w garści ściska

krzyk

powiedz że już wszystko znalazłaś.