Στο λιόγερμα του ονείρου

Φλοκιάζω τα όνειρά μου μπας και κοιμηθώ
με νήμα πλέκω την νυχτιά, κεχριμπαρένιο δάκρυ,
μα δεν υπάρχει ζέστα εδώ παγώνουν οι χειμώνες
στα μάτια μου υγρά φιλιά γεννούν παλιές εικόνες

Και το μιτάρι τρέχει γοργά εικόνα να μου πλέξει
μπας και κρυφτώ μπας και σωθώ, η νύχτα μη με κλέψει
μα το αίμα γίνεται φωτιά μαντέμι το μυαλό μου
μες στην ψυχή μου αρπαχτικά ξεσχίζουνε το βιος μου

Σε είδα μάνα μου να κλαις και μάτωσε η καρδιά μου
στα πρωινά που καρτεράς απλώνω τα προικιά μου
παλεύω με όλα τα θεριά μ' όλους τους εφιάλτες
εκλιπαρώ μια ξαστεριά στου χρόνου μου τους χάρτες

Δεν είδα ακόμη το σπαθί, μα ένιωσα την κόψη
κράμα από πόνο κι ευχή τη σάρκα έχει λαβώσει
είναι η λεπίδα κοφτερή και την ψυχή ματώνει
τις νύχτες να αιμορραγώ τις μέρες να πληγώνει

Μου είπες κάποτε παλιά σαν ήμουνα μικρούλι
μέσα μας γεννιούνται οι εχθροί, οι φύλακες, οι δούλοι
εχθρός μη γίνεις θα χαθείς και δούλος θα πονέσεις
αν φύλακας όμως γενείς την μοίρα σου θα δέσεις

Μα ήμουνα μικρό πολύ και μπέρδεψα τα λόγια
εχθρός και δούλος έγινα στο ίδιο μου το σώμα
ο φύλακας δεν έλαμψε ποτέ μες στην ψυχή μου
κι έτσι η μοίρα με έταξε στο λιόγερμα του ονείρου