To nic

Już nie mogę doliczyć się siebie
już coraz mniej bije w tym pustym sercu
krzyczę inne imię, i naciągam czas
czas jak te zasłony na oczy
coraz bliżej przywiera
wymazując cię z wspomnień
a ty, nie pytasz nawet czy coś bolało
czy dobrze już się zapadam
nie mówisz nic nawet że nie protestuję
gdy mnie chowacie żywcem pod ziemię,

przylegam, ściśle do kawałka złudzeń
złudzeń na jutro, którego nie powinno zabraknąć
a złudzenia są piękne jak skóra, jak łydki
jak łono ze swej zubożałej natury
a natura jest złudna, jak skóra jak łono, jak
łydki, prosto od serca do serca, już wszystko wiemy
i nic nie trzeba czuć więcej
już doskonale się tak zapomina
to jutro to serce, sumienie
skórę łono łydki, i ciebie

a czy nas powstrzyma choć chwila
od marszu od ciszy od miasta
nie
może ona mnie zatrzyma, na chwilę
na moment, na złudzenia
i wszystko to w planowym czasie,
wszystko to to cholerne spóźnienie,
nasza niebytność w najlepszym czasie
gdzie ty, a gdzie ja, których znów nie umiem policzyć
którego znów nie umiem okiełznać zrozumieć
bez byle jakiego powodu, bez najdrobniejszych szczegółów,
znów cię tak starannie tracę, a chciałem coś zyskać na czasie