SONET (dla przyjaciółki)

Przyszłam utulić – lecz nie było czego.

Kruchość i szarość, dłonie – pajęczyny.

Tyle zostało z wesołej dziewczyny

w łóżku oddziału onkologicznego.



Umiałaś w słońce pociągnąć każdego.

Śmiałaś się klucząc wśród leśnej gęstwiny.

Chciałaś ode mnie wiersz na urodziny,

Lecz nie zdołałam wykrzesać niczego.



Teraz, gdy leżysz taka pastelowa

I drżące palce kładziesz w moje dłonie,

Łkają i milkną we mnie wszystkie słowa.



Proszę, nie odchodź, zostań po tej stronie.

Wiesz, że się spóźniam. Nie jestem gotowa.

By od twej matki usłyszeć – „To koniec”.