Το ταξίδι της Ι.θ.κ.

0.0/5 | 0


ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΙΘΚ
(19.08.2010)
ΔΧ

Ρυτίδωσε στο βλέμμα σου το λάθος μου να χάνει
ασθμαίνοντας σ οράματα μπλε ίχνος στη φυγή.
Ο χρόνος δεν γεννήθηκε,ξανά για να πεθάνει
φωνές πια δεν περίμενε σιωπή να ξαναρθεί.

Σε μια άυλη διάσταση ταξίδεψα ακτίνα
με λάμψη υπερδύσβατη σβησμένων τροπικών.
Δεν στάθηκε η βαρύτητα ασφάλεια κ ασπίδα
γυμνός σα φως ξανάπαιρνα σαν φιλμ ρετρό στιγμών.

Δεν έφτασε η στρατόσφαιρα την ρότα μου να φράξει
κ ας έσωζες τ αυθαίρετο του άσκοπου παρών.
Δεν έμειναν πια φόβοι σου να μη μ έχουν τρομάξει
μηδέ κερί μελόκλαφτο σ ερείπια εραστών.

Στρατιώτης δειλοθάρητος σε δυο πεδία τρόμου
θλιμμένος στο διάστημα περπάτησα ψυχρά.
Με σκάφανδρο μιας ψύχωσης ρουτίνα νιότης δρόμου
παρείσακτος ναυτόαστρος ανέτειλα σκιά.

Με βάρκα μαύρου θέλγητρου παντιέρα παγωμένη
ανέβαινε η πορεία μου με μέταλλου κορμί.
Κυλούσε η ανάγκη άναρχη ευθεία τεθλασμένη
καθώς η μάσκα απάνεμα παρέμενε θολή.

Στο πρώτο δρόμου πέρασμα με πέταξε ο κυκλώνας
βουνά σαν πέφταν λύτρωσης σ έγχρωμους βυθούς.
Μαβιά πουλιά ξωπίσω μου γαλάζιος Ποσειδώνας
τυφλά παρασυρόμουν χωρίς ξανά θεούς.

Με βήμα τόσο ανάλαφρο μα πέλμα τρομαγμένο
στου κόσμου την ψευδαίσθηση κρατούσα τον φακό.
Μετέωρος χαρίστηκα σε γη και πεπρωμένο
κρατήρες καθώς έχασκαν ψεγάδια στον σκοπό.

Οι λόφοι πλάτες γίγαντα μωβ λίμνες από δάκρυ
καπνοί απ αφιλόξενες ρωγμές της λησμονιάς.
στολίδια ακοινώνητα μ αθάνατο στην άκρη
με δίχως γνώση έψαχνα στο έλος της σκιάς.

Αφέθηκα στο διάκενο φτερό βροχής σε ξέρα
επέζησα κ ας χάθηκα κεράκι στη φωτιά.
Δεν γύρισα στ αναίτιο ποτέ σαν νύχτα μέρα
αγάπη καθώς πάσχιζα να φέρω από μακριά.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μόνο και μόνο ότι έμεινα στο λογιστήριο μέχρι τις τέσσερις το πρωί και την επόμενη πονούσαν μάτια και μυαλό νομίζω ότι α μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή στην σημείωση Ιθκ είναι λοιπόν η τελευταία καραμέλα (αρχικά του τίτλου Ιπτάμενες θλιμμένες καραμέλες) η οποία είναι και η μόνη που δραπετεύει από τις άλλες που πεθαίνουν πνιγμένες στον βυθό της θάλασσας και ξεκινάει ένα ταξίδι στο διάστημα. Κίνητρο της δεν είναι άλλο πέρα από την αναίρεση της αγάπης.Στο τέλος αφού βιώνει συναισθήματα με ένα τελείως πρωτότυπο τρόπο καταφέρνει να μην πεθάνει όπως οι άλλες μα τελικά να χαθεί δίχως να γνωρίζουμε αν τελικά βρήκε αγάπη ή πάλι όχι.Κατά κάποιον τρόπο αυτό είναι και το ομώνυμο ποίημα του βιβλίου μετά από αντικατάσταση τριών άλλων που έφερνα τον τίτλο «Ιπτάμενες θλιμμένες καραμέλες».Ποιήμα εννέα τετραστίχων, δεκαπέντε με δεκατέσσερις συλλαβές και ρίμα ένα τρία γραμμένο ακούγοντας ασταμάτητα την αρχή του κομματιού “Mother of mercy των Iron Maiden”και την φωνή του Bruce Dickinson να αποτελεί για μένα ένα ιδανικό διαστημόπλοιο για να πορευτώ με την τελευταία κ αγαπημένη μου καραμέλα παρέα στο ατέρμονο του διαστημικού της χωροχρόνου.



 
COMMENTS