mój nos

mój nos

wystaje z przodu nie bez celu
udając że mi twarz ozdabia
pociągający dla niewielu
mój nos o którym tu rozprawiam

kreuje czystej gry pozory
z wyglądu całkiem niepozorny
wylewa żale kiedym chory
mój nos obficie wówczas hojny

gdy wątpliwości mam z człowiekiem
który z uśmiechem przenajszczerszym
na uszy leje mi miód z mlekiem
mój nos mi zaraz dziurę wierci

i szybko daje nieme znaki
ruszając potok myśli z posad
kim ów osobnik jest i jakim
mój nos do sprawy miewa nosa

bo zanim rozum myśl przetrawi
(cogito ergo i w te wersy)
on z tej rozterki mnie wybawi
mój nos ma parcie by być pierwszym

pomaga prosto iść przed siebie
zwłaszcza gdy rzeczywistość trzeszczy
aby pod ręką być w potrzebie
mój nos coś zawsze w wietrze zwietrzy

ma jeszcze jedną ważną cechę
którą w nim nadprzeciętnie lubię
bo chociaż czasem dyszy miechem
mój nos nie rośnie kiedy mówię

PW