ku pamięci

twarze, pineskowane symbole
byłych epok, połamanych lat
serc rozdartych granicami
zatraty języka, przekonań
siedzą wbite kiedyś w skórę

twarze pod moimi pineskami
kontrast straciły już dawno
noszą tylko śmieszny wyraz
jak tatuaże modelujące
dzisiejszy światopogląd

czasem zarwie nagły skurcz
burzy gwałtownych uczuć
duszy słońce odbija w chmury
po skroniach biegnące pioruny
odnawiam się dobrym humorem

kiedyś ostatnie pineski przerdzewieją
odpadną stargane wyblakłe twarze
zerwane wiatrem czasu
rozpgodzę bruzdy twarzy ulgą
uśmiechem musnę blizny