za szybko

za szybko

kiedy odchodzi człowiek
gdy krew przestaje krążyć
zostaje po nim cisza
która zaczyna drążyć

świdruje głowę pustką
wspomnieniem nazbyt świeżym
że stało się to wszystko
za szybko by uwierzyć

spieszcie się kochać ludzi
nie spieszcie się ich ranić
nie trzeba uczuć studzić
nie wolno mieć ich za nic
jak kościół w Okartowie
urzeka po dwóch krokach
tak zaskakuje człowiek
spieszcie się ludzi kochać

kiedy powieka spada
na koniec i początek
a dusza już w zaświatach
zaczyna nowy wątek

zostaje zimny smutek
bijący z urn i trumien
że dzieje się to wszystko
za szybko by zrozumieć

PW