Pan(i) Świata
Nie ma świata poza nami
Nie ma rzeczy samych w sobie
Świat sam w sobie nie istnieje
Kradłam artefakty świata
uważałam je za swoje
ich wnętrzności są moimi
Wróżę z nich
W moich myślach są latawce
bez tych myśli nie istnieją
Stwarzam je
Nie myślałam o uczuciach
uczuć nie ma
Nie myślałam o swych wdziękach
wdzięków brak
Świat sam w sobie nie istnieje
Nie ma rzeczy samych w sobie
Nie ma świata poza nami
Pomyślałam o człowieku
stał się człowiek
to stwarzanie było ludzkie
znów pośrednio
Nie ma rzeczy samych w sobie
Świat sam w sobie nie istnieje
Kradłam artefakty świata
uważałam je za swoje
ich wnętrzności są moimi
Wróżę z nich
W moich myślach są latawce
bez tych myśli nie istnieją
Stwarzam je
Nie myślałam o uczuciach
uczuć nie ma
Nie myślałam o swych wdziękach
wdzięków brak
Świat sam w sobie nie istnieje
Nie ma rzeczy samych w sobie
Nie ma świata poza nami
Pomyślałam o człowieku
stał się człowiek
to stwarzanie było ludzkie
znów pośrednio
My rating
***
Szczególnie ostatnie wersy ;)My rating
My rating
My rating
My rating
@ Waldemar Kostrzębski
Muszę przyznać, że taki był właściwie początkowy zamysł tego wiersza. Chciałam stworzyć klamrę kompozycyjną, jednak stwierdziłam, że waga ostatniej zwrotki jest zbyt duża, jeśli chodzi o wymowę całego wiersza i dlatego postanowiłam umieścić ją na końcu. Poza tym dziękuję Panu za kolejny pozytywny komentarz.My rating
Mój komentarz
I kolejny, prawie doskonały wiersz tej autorki. Nie jest to wiersz pisany spontanicznie, ponieważ wszystko jest w nim przemyślane i dopracowane do perfekcji. na dobrą sprawę, nie można wyjąć z niego nawet jednego słowa. Konsekwentna narracja i budowa wiersza a także bardzo inspirująca do własnych przemyśleń treść, budzą mój podziw. Mało tu jest takich wierszy. Ja osobiście, spuentowałbym ten wiersz, pierwszą bardzo zgrabnie odwróconą zwrotką, co stanowiłoby pętlę spinającą cały wiersz; taki mały świat, w którym dzieje się cała historia.My rating
Moja ocena
Zalety niewątpliwe; doskonały rytm i dyscyplina w tekście.My rating